Spiegelreflexcamera's van bijvoorbeeld Nikon bieden drie scherpstelstanden: enkelvoudige AF (AF-S), continue AF (AF-C) en handmatig (M). Welke scherpstelstand u selecteert, hangt af van het onderwerp.

Enkelvoudige AF (AF-S)
In deze stand stelt de camera scherp op het onderwerp en wordt de scherpstelling vergrendeld terwijl de ontspanknop half wordt ingedrukt. De camera past de scherpstelling niet aan terwijl de ontspanknop half wordt ingedrukt, ook niet als het onderwerp beweegt. Bij de standaardinstellingen van de camera kan de sluiter alleen worden ontspannen als het beeld scherp is (scherpstelprioriteit).

Deze stand is het meest geschikt voor stilstaande onderwerpen, zoals landschappen of studio-opnamen.

Continue AF (AF-C)
Als de stand voor continue AF is geselecteerd, past de camera de scherpstelling voortdurend aan terwijl de ontspanknop half wordt ingedrukt. Als het onderwerp beweegt terwijl continue AF actief is, volgt de camera het onderwerp en probeert de camera de snelheid van het onderwerp te voorspellen en er zo voor te zorgen dat het onderwerp scherp is wanneer de sluiter ontspant. Bij de standaardinstellingen van de camera kunnen foto's worden gemaakt ongeacht of het beeld scherp is (ontspanprioriteit).

De stand voor continue AF is het meest geschikt voor actie- of sportfotografie, waarbij het onderwerp beweegt.

Handmatig (M)
In de handmatige stand heeft de fotograaf volledige controle over de scherpstelling van de camera. In deze stand past de camera de scherpstelling niet automatisch aan. De scherpstelstand wordt bepaald door de gebruiker die hiervoor de scherpstelring op het objectief gebruikt. Als het gebruikte objectief een maximaal diafragma van f/5.6 of groter heeft, kunt u de scherpstelaanduiding in de zoeker gebruiken om de scherpstelling te controleren.

De stand voor handmatige scherpstelling is met name geschikt bij weinig licht en het AF-systeem van de camera moeite heeft met scherpstellen of als een nauwkeurige scherpstelling is vereist, zoals bij macrofotografie.

Bron: Nikon Nederland

Het verschil tussen Type I en Type II CF-geheugenkaarten.

Het enige verschil tussen een Type I en een Type II Compact Flash geheugenkaart is de dikte van de kaart. De Type II kaart is iets dikker (5mm t.o.v. 3mm):

De Type II kaart (links) is iets dikker dan de Type I kaart (rechts).

Er bestaan geen inherente voordelen in grootte, snelheid of anderszins tussen beide soorten kaarten. Oospronkelijk hadden Type II kaarten een hogere capaciteit, maar tegenwoordig ontwikkelen fabrikanten ook Type I kaarten met een hoge capaciteit. De meest gangbare Type II kaart is de Microdrive, die oorspronkelijk is ontwikkeld door IBM, maar momenteel wordt geproduceerd door Hitachi. De Microdrive bevat een kleine vaste schijf die een vergelijkbare technologie gebruikt als vaste schijven in computers. Ook andere fabrikanten produceren Type II kaarten met vasteschijftechnologie, maar deze worden niet ondersteund door Nikon.

Controleer altijd of uw camera, kaartlezer of PC Card adapter compatibel is met de kaart die u wilt gaan gebruiken aangezien dat niet altijd het geval is.

Voor compatibele kaarten raadpleegt u de handleiding van de camera die een lijst met goedgekeurde kaarten bevat.

Bron: Nikon Nederland

Problemen bij astrofotografie met D-SLR-camera's

Alle elektrische schakelingen veroorzaken willekeurige ruis. Als de elektronica van de camera langdurig wordt gebruikt bij foto's met een lange sluitertijd, kan zich een lading ophopen in elke pixelcel van de CCD, ook al is er geen licht aanwezig. Dit wordt "dark current" ruis of thermische lading genoemd en is in de foto zichtbaar als kleine, veelkleurige pixels. Astrofotografen moeten foto's met een lange sluitertijd maken vanwege de donkere achtergrond van de nachtelijke lucht om zo een juiste belichting van het onderwerp te verkrijgen. Digitale camera's die speciaal zijn ontwikkeld voor telescopen bevatten soms een "gekoelde" CCD om zo "dark current" ruis te voorkomen. Hoewel camera's, zoals die uit de D-serie, foto's met een lange sluitertijd kunnen maken, zijn ze bedoeld voor algemeen gebruik en zullen in foto's die langer dan enkele seconden worden belicht veelkleurige pixels verschijnen. Dit is normaal voor een camera met dit ontwerp. Bovendien geldt dat hoe warmer de camera wordt, hoe groter de kans op ruis is aangezien de elektronen meer geprikkeld worden door warmte. Daarom wordt voor lange sluitertijden aangeraden de camera zo koel mogelijk te houden. Dit betekent dat u de camera niet voor lange opnamen dient te gebruiken vlak nadat u deze gedurende langere tijd in de hand hebt gehouden.

Figuur 1. Een voorbeeld van "dark current" ruis.  Gekleurde vlekken door warmte van elektrische componenten.

Fotografen die foto's met een zeer lange sluitertijd willen maken van zeer donkere onderwerpen, kunnen te maken krijgen met gekleurde vlekken die worden veroorzaakt doordat er interferentie optreedt tussen de CCD en een elektrische component die veel warmte afgeeft (gewoonlijk een stroombron). Een gangbare toepassing van lange sluitertijden is astrofotografie. De positie van de gekleurde vlekken hangt af van het cameraontwerp en de positie van de interne componenten. De onderstaande foto is gemaakt met de D100 en toont een voorbeeld van dit door de warmte ontstane artefact bij een belichting van tien minuten. Dit type ruis neemt toe als de cameracomponenten aanhoudend gedurende langere tijd worden gebruikt, waardoor ze warmer worden dan normaal. Gewoonlijk kunt u het beste 4 à 5 minuten wachten tussen twee lange opnamen, zodat de camera kan afkoelen. (Het gaat hierbij om relatief lage warmteniveaus die soms niet eens merkbaar zijn voor de gebruiker.) Niettemin kan dit verschijnsel zich toch voordoen bij de zevende of achtste foto op rij die op deze manier wordt gemaakt.

Figuur 2. De gekleurde paarse vlek linksboven in deze opname van 10 minuten is veroorzaakt door thermische straling van een elektronische component.

Bron: Nikon Nederland